حرفاتوگریه کن..اشکات صدات می شن

نام تو برده و زدم آتش بجان خویش
درآتشم چو شمعزدست زبان خویش
__________________
سرگذشت شب هجران تو گفتم با شمع
آنقدر سوخت که از گفته پشیمانم کرد
__________________
گرم صد بار سوزی باز برگردسرت گردم
نیم پروانه کزیک سوختن در دست و پا افتم
__________________
پروانه صف دیده باو دوخته بودم
وقتی که خبردار شدم سوخته بودم
__________________

برای مشاهده تمام متن به ادامه مطلب مراجعه کنید

چه دانی که پس هر نگه ساده من

چه جنونی، چه نیازی، چه غمی ست؟

تو جفاکن که از اینسوی وفاداری هست طاقت و صبر مرا حوصله‌ی خواری هست

با دلم هر چه توان کرد بکن تا بکشد کز من و جان منش نیز مددکاری هست

جانانه را ببینی و جان را فدا کنی ...

چرا بيهوده می کوشی که بگريزی ز آغوشم؟؟!

از اين سوزنده تر هرگز نخواهی یافت آغوشی!